Rock ‘n’ Roll Madrid Maratón. ¿El último maráton?

Op de vooravond van de marathon hangt over Madrid een zinderende spanning. Elke Madrileen weet dat het vanavond moet gaan gebeuren. Vanavond staat de el Clásico op het programma. De Koninklijken spelen vandaag één van de belangrijkste wedstrijden van het jaar. Als ze vanavond winnen op het veld van hun aartsrivaal Barcelona dan zijn ze met een voorsprong van 7 punten zo goed als zeker van de landstitel.

Ik lig op bed op bed en mijmer een beetje over morgen. Op de achtergrond hoor ik een oorverdovend getoeter van rondrijdende auto’s . Op één van de vele pleinen die de stad rijk is, schreeuwen Madrilenen hun geluk uit. Als Barcelona nog enige hoop zou mogen hebben op de landstitel, dan is dat nu wel duidelijk. Madrid heeft in het hol van de leeuw gewonnen en zal afsteven op de zoveelste nationale titel.

Eén ding is zeker: morgen zal ik niet winnen, maar wellicht ligt er wel een goede marathon in het verschiet.

Na een vroeg ontbijt gaan Liesbeth en ik tegen kwart over acht naar de start. Het is fris met ongeveer 8 graden, maar om te lopen een prima weertje. Aan de start is het een gemoedelijk sfeertje. Niemand die je controleert in welk vak je moet gaan staan. Lopers drentelen rond of maken nog een laatste praatje met een collega. Tot mijn stomme verbazing hoor ik ineens iemand op me roepen. “Hoi, Jan!”. Het is Johan Visschers van loopgroep Elsloo. Wat een toeval: een bekende loper tegen het lijf lopen in een groep van 20.000 vertrekkers.

Klokslag negen uur gaan Johan en ik onder het toeziend oog van Christoffel Columbus, die vanaf zijn sokkel midden op het plein op ons toekijkt, op weg. Over een brede Avenida leggen we onze eerste kilometers vals plat af. Mijn eerste gesprek met de weg voelt goed aan. Johan geeft al snel aan dat het vandaag niet zijn dag gaat worden. Ik heb geen zin om alleen door te lopen en besluit met Johan de weg te vervolgen. Als we deze snelheid kunnen volhouden dan moet een tijd van rond de 3 uur 45 tot de mogelijkheden behoren. Naarmate de wedstrijd vordert, zien we de op de temperatuuraanduidingen bij de bushaltes langs de weg de temperatuur langzamerhand oplopen. Halverwege het parcours al ongeveer 15 graden. We liggen dan nog mooi op een schema van 3 uur 45. Mijnerzijds is bij een dikke eik het moment aangebroken voor een sanitaire stop. Johan krijgt van mij de boodschap mee om door te lopen en rechts te houden. ” Ik haal je wel weer in!”. Edoch, ik heb Johan niet meer teruggevonden in de meute en van inhalen was geen sprake.

Mijn weg vervolgend zonder Johan krijg ik wat meer oog voor de omgeving. Opvallend zijn de vele standbeelden op en langs het parcours. Schoonmakers zijn bij elke drankpost aanwezig om de halflege en lege flesjes gelijk op te ruimen. Voor de lopers is dit wel erg prettig: je struikelt niet over de flesjes. Overal orkestjes langs de weg met hun opzwepende rock and roll muziek. Bij kilometer 30 voel ik me weliswaar niet meer geheel okselfris, maar toch de beentjes en het koppie weigeren nog steeds geen dienst.

Aan kilometer 34 zie ik, of is het een droom, achter een plataan een man staan. Is het ‘el hombre con el martillo’? Ik druk de gedachte weg en probeer hem voor te blijven. Vergeefse moeite. Hij is sneller dan ik. De benen schieten vol, de snelheid neemt af en ik weet dat de laatste 8 kilometers nog lange kilometers zullen worden. Ik probeer me een beeld te vormen van 8 kilometers ( drie rondjes Maasband) om mezelf moed in te spreken. Dat moet toch te doen zijn! IJdele hoop. In de laatste 8 kilometer geef ik nog een kwartier toe op de begeerde tijd. Na 4 uur draai ik het Parque del Retiro (een schitterend park) binnen en onder luid applaus bereik ik één minuut en enkele seconden later la meta. Johan was ondertussen al een drietal minuten binnen.

Terugkijkend ben ik blij dat ik deze marathon tot een goed einde heb gebracht. Het waren een paar mooie dagen in Madrid. Een minpuntje is de gerealiseerde tijd. Na de serieuze voorbereiding had ik toch wel iets meer verwacht. Een marathon blijft echter een ongewis avontuur… Wellicht dat er nog een herkansing volgt. Het moet toch beter kunnen!!

Je bent nooit te oud ………(2)

In Distance Running, 2012 Edition 1 las ik nog enkele bijzonderheden over onze 100-jarige. Fauja Singh liep zijn wereldrecord het afgelopen jaar in de Scotiabank Toronto Waterfront marathon. De 42 kilometer en nog een paar metertjes waren na 8:25:16 voor hem verleden tijd. Hij bleef hiermee 5 anderen (100- of meerjarigen!!) voor. Singh begon pas met zijn hardloopcarrière 11 jaar geleden na het overlijden van zijn vrouw en zoon. Hij is ook de trotse bezitter van het wereldrecord van de 90-plussers. In 2003 liep hij in de Toronto Waterfront marathon een tijd van 5:40.

In de editie van 2011 werd in dezelfde marathon ook een ander wereldrecord gevestigd. Ruim 5 uurder eerder dan Singh kwam de 80-plusser Ed Whitlock over de streep. Ed Whitlock, een Canadees afkomstig uit UK, finishte in een ongelooflijke tijd van 3:15:51 op deze afstand.

Op zijn erelijst staat eveneens het wereldrecord van de 70-plussers. Op 72-jarige leeftijd liep hij de marathon in 2:52:47.

Zijn trainingsmethode is onorthodox. Hij loopt elke dag tot ongeveer 3 uur lang rondjes rondom een kerkhof bij hem in de buurt. Hij zegt er zelf over: “It’s more like jogging. There’s no speed. I do small laps and don’t count them”and don’t thime them so I don’t get into competition with myself. I just concentrate on running for a long time. “

Een Venloop vol passie, power en prestatie

Wat allemaal vooraf ging:

Gedreven door wilskracht en gevoed met een portie gezonde spanning toog een behoorlijke groep LGM-ers op zondag 25 maart richting Venlo. De Venloop stond op het programma.

Iedereen had zo zijn eigen voorbereiding gedaan.

Sandra Bots pepte zichzelf op met een T-shirt met de veelzeggende titel: “Sandra Bots kan het”. Onze coach, Cel Thans, had tijdschema’s voor de dames geproduceerd en Willem had een bijzondere “flower power truck” bedacht.

In Venlo aangekomen werd pas echt duidelijk hoeveel spanning er onder de LGM-atleten heerste. Zelden is er zo veel geplast voor aanvang van een wedstrijd. Door deze en gene werden zelfs verrassende plekjes gevonden om het overtollige vocht kwijt te raken. We noemen geen namen. Voor de goede orde melden we wel dat het om dames ging.

De wedstrijd

Nadat Erik Lukken de 10 km in een zeer nette tijd gerend had, ging de rest rond 13.45 uur van start bij de halve Marathon. Naar verluid renden in totaal ongeveer 7000 deelnemers deze afstand. Het bleek een relatief vlak, maar toch pittig parcours te zijn. Met name de hoge temperatuur voor deze tijd van het jaar speelde menigeen parten. Dat werd echter volop goed gemaakt door de geweldige sfeer langs het parcours. Bijna de hele route was versierd. Massa’s zingende en feestende toeschouwers, begeleid door levende muziek hielpen ons van wijk naar wijk de stad uit en van dorp naar dorp weer de stad in. Voeg daar de prachtige zon en de goede organisatie aan toe “et voila”, je hebt alle ingrediënten voor een topevenement. Alle runners van loopgroep Meers deden uiteindelijk waar ze voor gekomen waren. Iets meer dan 21 kilometer rennen. Hoewel zij de wedstrijd gewoon uit liep moest Lisette het helaas bekopen met een pijnlijke blessure. Haar commentaar sprak boekdelen. “Maar ik heb wel een medaille” ! Chapeau Lisette, maar ook hoedje af voor alle anderen!

Zo verraste nieuwkomer Jochen vriend en vijand met een uitstekende uitslag en had José Wauben zich voor niets zenuwachtig gemaakt.

Epiloog

Belofte en niet doen, mensen zonder fatsoen…..is het motto van Willem Duckers. Hij had de dames die de wedstrijd zouden uitlopen een bos bloemen beloofd. Die bloemen werden, onder het genot van een drankje uitgereikt en door de dames dankbaar in ontvangst genomen bij de Sjoester in Meers, waar deze sportdag moe maar voldaan werd afgesloten.

Venlo, volgend jaar zijn we er vast weer bij!

Peter Claessen.

27 maart 2012

De uitslagen:

10 km

Erik Lukken 0.57.30

Halve marathon

Robert Blokzijl 1.35.05

Jeff Thiele 1.36.10  

Willy de Boer 1.38.05

Willem Duckers 1.42.07

Maurice Peters 1.45.58

Richard Dirix 1.46.17

Jochen van de Wetering 1.46.17

Lydia Poulsen 1.47.51

Etienne van Mulken 1.51.15

Tiny Boelhouwers 1.58.03

Peter Claessen 1.59.39            Lisette van Mulken 2.02.29

José Wauben 2.03.29

Sandra Bots 2.06.13

Veel lopers dromen om ooit de marathon te lopen, maar zien er huizenhoog tegenop. Neem een voorbeeld aan deze 100-jarige krasse knar uit India. Onlangs liep deze man nog de marathon. Hij is hier bezig met rek- en strekoefeningen. Hij wordt gesponsord door Adidas en onder zijn tulband zitten de gelletjes.

Moraal van het verhaal: je kunt nog even wachten met je ultieme droom te verwezenlijken, maar daag jezelf wel uit. Geloof in eigen mogelijkheden en ga ervoor.

Coach luidt het nieuwe jaar in!

Eén van de goede en vaste rituelen voor de leden van de loopgroep speelt zich af in de kantine van Havantia. In het begin van elk jaar verzamelen ze zich daar voor het inluiden van het nieuwe jaar. In spanning wachten ze dan op het verdict van hun coach: ben ik wel of niet de sportman of – sportvrouw van het jaar van de loopgroep? Mag dit jaar de reusachtige bokaal op mijn slaapkamerkastje staan? Kan ik dit jaar nu eens eindelijk pronken met de zilveren schaal? Wat zijn de ideeën voor het komend jaar?

Vanaf half acht verzamelen zich de eerste sporters en sportsters met hun aanhang in de kantine. Er is nog tijd voor een kop koffie met onvolprezen Limburgse vlaai en /of een andere versnapering. De spanning wordt langzaam opgebouwd. Tegen kwart voor negen neemt de coach het woord. Op zijn onnavolgbare wijze geeft hij een terugblik op het afgelopen jaar en een korte vooruitblik op het nieuwe jaar. Elk lid van de loopgroep passeert in het kort de revue en heeft volgens de coach zijn beste beentje voorgezet. Bij hoogtepunten zoals Nijmegen, Aken, Ardennen wordt iets langer stilgestaan. Het feitenrelaas van de coach is helder: we maken met zijn allen de loopgroep en ik ben trots op mijn man(vrouw)schappen.

En wij, de man- en vrouwschappen zijn verguld met onze coach!
Zie voor een impressie van de avond het fotoalbum.

Laufgruppe Meas gibts Gaass in Aachener Winterlauf 2011

Den Datum ist geprickt auf den 11 december 2011. Hier haben wir lange hin zu gelebt und viel für trainiert. DL, DL-eins und DL-zwei Trainierungen von Marcel Thansi abgewekselt mit Dauerlaufen und Intervall von die Mieche mit ihre Flause. Zusammen haben die Zwei das Trainierungprogramma ineinander gefögelt und uns klar gestaumt für diese Ausdagung.Hansi Scheuermann hat alles organisiert. Wir haben schon lange her das Geld auf die Rechnung von Hansi gestort und Hansi ist damit richtig volgelaufen.

Leider hatten viele Laufer von unsere Laufgruppe versteck gehen müssen lassen wegens blessurungen. 3 Laufer von uns hatten die Bauchgrippe und dass ist naturhlich Scheiße.Morgens um 8 Uhr haben wir uns versammelt bei der Parkplatz bei Havantia und sind in Kolonne nach Aachen gefahren. Um 9 Uhr waren wir dann in Aachen bei den Atletikbahn wo wir uns umgekleidet haben. Wir mussten noch aufschießen um nicht zu spät bei den Bus zu kommen. Bis unsere große Verwunderung hatten die Frauen nicht warten können und hatten schon in den Bus platsgenommen. Wirklich gesellig Frauen!! Und dann auch noch mit einen Glimlach auf uns wenken. Bei den Start haben wir noch kurz eingelaufen und die Blase lehr gemacht. Undanks die kalte von 1 grad war der Junge von den Robert doch noch immer 30 Zentimeter so wie er selber gesagt hat.

Und dann ist es soweit. Wir müssen an den Back um die schweren 18 Kilometer zu vollbringen.Um 11.00 Uhr den Start. Es ist den kleinen dunklen Louis Kooijmann der die erste 17 km auf Kopf Lauft. Aber nach 17 Kilometer ist er völlig klar gekommen und wird der Louis noch gepackt durch den Robert

Blochseil. In einen Zeit von 1.18.48 ist den Robert der schnellsten Laufer von Heute. Der Verschlaggeber hat noch einen Zeit neben ein Fotomodel gelaufen, wirklich eine schöne Puppe mit tolle Kopflampen, dass gibs Spirit.

Den Hansi Scheuermann hat die Lisette von Moelken und die José Meuse nach ein neues Höhepunkt gebracht. Er hat die Damen gehaast nach eine tolle Zeit von 1.43.53. Die beiden waren so froh das Sie noch streit bekommen haben wer jetzt mit der Hansi verheiraten darf.Charlie von Diederen, der Spielzeugspecialist, ist nach 15 KM den Mann mit den Hammer gegengekommen und hat seine Kräfte aus die Beinen fühlen laufen. Trotzdem hat er doch noch eine tolle Leistung gemacht weil er zurück gekommen ist nach einer Verletzung.

Wilhelm den Bauer, den Matratzenkönig, lag kurz achter den Charlie, hat ihm sogar in den Neck geheigt aber konnte ihm nicht mehr packen. Nur wenige Sekunde lag er hinter den Charlie. Dann unsere freund, Mohamed Ali Johannes Coumans. Nach seine Schmack in den Sieben Hugelen Lauf hat der Johannes noch einige Zeit mit 1 Aug schauen müssen wodurch er nicht so Scharf mehr gesehen hat. Glücklich war der Johannes wieder repariert und Parat in den Winterlauf. Die Hechtungen sind weggeholt und er sieht noch ein stück besser aus wie früher.Richardus Dirix, Etienne von Moelken und Erich Blömers hatten in Trio miteinander gelaufen. Der Erich hat bei 15 Kilometer noch Pipi machen müssen wodurch er den Etienne und den Richardus hat müssen laufen lassen und raum eine Minute später war dan die Zwei. Vielleicht nächstes Jahr einen Pipisack mitnehmen oder du brauchst den Sack von den Robert.Dini von Bullhauwer, unsere schöne Blondine und Muskelnbündel, hat ihre erste Winterlauf abgerachelt in den Zeit von 1.35.

Innerhalb kaum eine Stunde und 45 Minute hat jeden von unsere Laufgruppe den Finisch erreicht und kann unsere Haupttrainer wieder sehr zufrieden sein auf seine Pupillen.

Hier folgt dann den Ausschlag von den Laufgruppe Meas in folgorde von Schönheit:

Lisette van Mulken 1 uur 43 minuten 54 seconden

José Maas 1 uur 43 minuten 54 seconden

Diny Boelhouwers 1 uur 35 minuten 58 seconden

Hans Scheuermann 1 uur 43 munten 54 seconden

Eric Blommers 1 uur 30 minuten 25 seconden

Etienne van Mulken 1 uur 29 minuten 05 seconden

Richard Dirix 1 uur 29 minuten 05 seconden

Jan Coumans 1 uur 27 minuten 19 seconden

Willy de Boer 1 uur 26 minuten 33 seconden

Charles Diederen 1 uur 26 minuten 20 seconden

Maurice Peters 1 uur 24 minuten 55 seconden

Louis Kooijmans 1 uur 19 minuten 29 seconden

Robert Blokzeil: 1 uur 18 minuten 48 seconden

Am Finisch haben wir noch eine schönes paar Handschuhe bekommen und natuhrlich den herrlichen Nobis Printen der noch über war von voriges Jahr.

Nach das wir uns herrlich Geduscht und abgetrocknet haben sind wir noch eben in die gesellige Kneipe gewesen. Hier haben wir zusammen noch ein paar Bier Soldat gemacht, Limo oder Koffie getrunken und den Lauf noch mal evaluwiert.

Cel Thansi hat bei der zurückfahrt die Lisette von Moelken noch unter die Votze gesessen. Er könnte den Gurtel von den Auto nicht finden weil die Lisette darauf gesessen hat.

So, wir haben es wieder achter den Rucken. Glücklich ist alles gut geloekt und ist jeden ganz an den Finisch gekommen. Wir können zurück schauen auf einen geselliger und geschlagter Tag.

Bis nächstes Jahr!!

Sehe fur die photos unserer webalbum

ALWEER  ONVERGETELIJK !!!

Zondag 20 november j.l was alweer een onvergetelijke dag voor LGM …. Zowel in positieve zin als negatieve zin.

Laten we maar met het slechte nieuws beginnen, dan zijn we daar van af .

“Good old Jan Coumans” maakte niet de meest leuke dag in zijn loopcarrière mee. Eerlijkheidshalve moet ik er bij vertellen dat ik persoonlijk niet helemaal op de hoogte ben van Jans loopcarrière, maar wat ik wel weet dat de meesten onder ons zich nog menig paar schoenen moet laten aanmeten om hem te overtreffen. Kortom, Jan werd waarschijnlijk tijdens het lopen door een andere atleet geraakt waardoor hij een vreselijke smak maakte over de uitsteeksels van de zgn. nadar.  Na zijn onfortuinlijke val werd onze Jan dan ook gelijk afgevoerd naar een van de ziekenhuizen in Nijmegen. Terwijl de meesten al lang en breed aangeschoven waren bij café De Muis en onder het genot van menig glas gerstenat of iets anders zaten op te scheppen over hun prestaties, zat Jan bij de EHBO afdeling. Mieke wist hem gelukkig te traceren en waren we “gerustgesteld” over Jans toestand. Later op de middag, de meeste buikjes waren al rond gegeten, kwam Jan binnen. Als toen iemand had gezegd dat hij terugkwam van de open Nederlandse bokskampioenschappen voor weltergewicht (seniorenklasse), hadden we het ook geloofd.

De dag begon goed, in groten getale waren we op station Sittard met zijn allen bij elkaar gekomen. Zenuwen ??? Persoonlijk niet, ondergetekende kwam terug na een rotjaar achter de rug hebbende en wilde gewoon lekker ontspannen de 15 km uitlopen en !!!!! Natuurlijk gaan voor het 5^e kruisje achter zijn naam tezamen met Peter Claessen. Willem Duckers moest helaas verstek laten vanwege een hardnekkige blessure. We hadden het over zenuwen. Ja, toch wel bij sommigen… ik moest genieten hoe er als een schoolklasje op elkaar werd gereageerd over het wel of niet afstempelen van het treinkaartje… haha…

De treinreis verliep spoedig tot Den Bosch, al raakte het buiten steeds mistiger en frisser. Onderweg werden we aangenaam verrast door een paar heerlijke wafels gebakken door enkele dames van de loopgroep. In Den Bosch speelde zich een complete “farce” af met de loopgroep. Maar goed dat we niet heimelijk gefilmd werden, want het leek  allemaal een beetje op Banana-split. (Rol) trapje op en (rol)trapje af… haha…

Onderweg werd er vaak nog stevig gelachen om onnozele opmerkingen over en weer tussen de lopers. Opmerkingen die kant nog wal sloegen; de Zevenheuvelenloop is ongeveer de leukste dag van mijn leven, hoorde ik achter me.

Bij aankomst in Nijmegen was het een stuk kouder en mistiger dan bij ons in het mooie Limburg. Snel op weg naar de warmte en gezelligheid bij De Muis. Daar aangekomen begonnen de vaste rituelen. Een van die rituelen is het wc-bezoek. Aha… Na een dergelijke dag wordt de rekening voor het water weer opgeschroefd. Bij de muis wordt steevast een bakje koffie gedronken en daarna begint het nog met het aanvullen van ander benodigd vocht en worden flinke happen in broodjes en bananen genomen om goed voorbereid aan de start te staan.

Zoals we ingedeeld waren in startvakken begaven we ons ook naar de start. De snellere lopers zitten ook meestal eerder aan het bier bij De Muis! Aha… De weersomstandigheden om te lopen waren gewoon goed geworden. Ook het publiek was in een bijzonder goede stemming. Doordat ik mezelf had voorgenomen om die dag een coachende rol te gaan spelen voor Lisette en Peter, zag ik zelfs dat Lei Marten, Nota’s man,  met de kinderen ff op-en-neer was gereden om te sporten. Ik riep nog: “Alaaf de Koelekop, 6 moal elluf joar!!” haha

Mijn rol als coach, “haas” beviel me goed, helaas kon ik Lisette niet aan een nieuw PR helpen. Na 4 jaar als een “gek” gerend te hebben over het parcours viel me dit jaar pas echt op hoe mooi het is…. Mooi maar ook zwaar…

Terug bij De Muis kwamen de sterke verhalen uiteraard. Peter en ik zaten rustig als 2 oude ervaren “zevenheuvelenloop-rotten” te kletsen toen de hoofdkootsj ons in het zonnetje zette voor onze 5^e deelname op rij….Het enige echte Lustrumglas staat inmiddels te pronken in mijn kast in de kamer.

En toen we een paar pilsjes op hadden begon tot ons door te dringen dat het wel erg lang duurde eer Jan Coumans terug was….. Het slechte nieuws had zich snel verspreid. Mieke heeft contact opgenomen met de ziekenhuizen en het wachten was begonnen…

Rond 17.00 uur kwam een aangeslagen Jan binnen, hij klonk nogal positief, dat nam iets van onze ongerustheid af. Jan bestelde nog wat te eten om zijn hongerige maag te vullen en rond kwart voor zes keerden we weer terug naar het station in Nijmegen. De terugreis verliep vlot…en iedereen maakte een voldane indruk…….

Op het incident met Jan na, kan men weer spreken over EINE SUPERSJOENEN DAAG !!!!

Met Sportieve Groet,

Marrrrrt