Zondagmorgen 10 januari 2010. Zover je kunt kijken is de wereld bedekt met een sneeuwdeken. Het oogt sprookjesachtig. Hier en daar zijn enkele zwarte strepen getrokken in deze sneeuwdeken. De strooiwagens hebben hun nachtelijk werk met het beetje zout dat hun nog restte goed gedaan.
Een achttal lopers melden zich achtereenvolgens deze ochtend bij het kasteel onderaan de Maasberg te Elsloo. Sommigen zijn zelfs, bang zijnde voor een slippartijtje met hun auto, al lopend uit de Maasband gekomen. Na ampel overleg besluiten we zoveel mogelijk de begaanbare wegen en fietspaden te nemen om hiermee het risico tot ‘Running till we drop’ te minimaliseren.
De dames José, Mieke en Lisette nemen gelijk de koppositie in en onder hun leiding worden de eerste kilometers afgelegd. De heren volgen in hun voetspoor. Via Elsoo, Stein en Urmond lopen we richting Maasband. Acht stippen in een winters sneeuwlandschap. Sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden. Het tafereeltje zou naadloos kunnen passen in een tekening van Anton Piek of in een schilderij van Breughel.
Hier en daar komen we een schaarse voorbijganger tegen. Voor hen moeten deze dravers toch wel de nodige bedenkingen opleveren, variêrend van wie gaat er nu onder deze weersomstandigheden lopen tot gelijk hebben ze.
In de Maasband verlaten de de eerste twee lopers (Etienne en Lisette) de groep en in Meers nemen we afscheid van Cel. De laatste kilometers naar Esloo worden door een uitgedund groepje afgelegd. Paul, Mieke en Louis meten elkaars krachten nog één keer in de beklimming naar de brug in Elsloo. Vijf minuten later zit voor iedereen de training erop.
