ALWEER ONVERGETELIJK !!!
Zondag 20 november j.l was alweer een onvergetelijke dag voor LGM …. Zowel in positieve zin als negatieve zin.
Laten we maar met het slechte nieuws beginnen, dan zijn we daar van af .
“Good old Jan Coumans” maakte niet de meest leuke dag in zijn loopcarrière mee. Eerlijkheidshalve moet ik er bij vertellen dat ik persoonlijk niet helemaal op de hoogte ben van Jans loopcarrière, maar wat ik wel weet dat de meesten onder ons zich nog menig paar schoenen moet laten aanmeten om hem te overtreffen. Kortom, Jan werd waarschijnlijk tijdens het lopen door een andere atleet geraakt waardoor hij een vreselijke smak maakte over de uitsteeksels van de zgn. nadar. Na zijn onfortuinlijke val werd onze Jan dan ook gelijk afgevoerd naar een van de ziekenhuizen in Nijmegen. Terwijl de meesten al lang en breed aangeschoven waren bij café De Muis en onder het genot van menig glas gerstenat of iets anders zaten op te scheppen over hun prestaties, zat Jan bij de EHBO afdeling. Mieke wist hem gelukkig te traceren en waren we “gerustgesteld” over Jans toestand. Later op de middag, de meeste buikjes waren al rond gegeten, kwam Jan binnen. Als toen iemand had gezegd dat hij terugkwam van de open Nederlandse bokskampioenschappen voor weltergewicht (seniorenklasse), hadden we het ook geloofd.
De dag begon goed, in groten getale waren we op station Sittard met zijn allen bij elkaar gekomen. Zenuwen ??? Persoonlijk niet, ondergetekende kwam terug na een rotjaar achter de rug hebbende en wilde gewoon lekker ontspannen de 15 km uitlopen en !!!!! Natuurlijk gaan voor het 5e kruisje achter zijn naam tezamen met Peter Claessen. Willem Duckers moest helaas verstek laten vanwege een hardnekkige blessure. We hadden het over zenuwen. Ja, toch wel bij sommigen… ik moest genieten hoe er als een schoolklasje op elkaar werd gereageerd over het wel of niet afstempelen van het treinkaartje… haha…
De treinreis verliep spoedig tot Den Bosch, al raakte het buiten steeds mistiger en frisser. Onderweg werden we aangenaam verrast door een paar heerlijke wafels gebakken door enkele dames van de loopgroep. In Den Bosch speelde zich een complete “farce” af met de loopgroep. Maar goed dat we niet heimelijk gefilmd werden, want het leek allemaal een beetje op Banana-split. (Rol) trapje op en (rol)trapje af… haha…
Onderweg werd er vaak nog stevig gelachen om onnozele opmerkingen over en weer tussen de lopers. Opmerkingen die kant nog wal sloegen; de Zevenheuvelenloop is ongeveer de leukste dag van mijn leven, hoorde ik achter me.
Bij aankomst in Nijmegen was het een stuk kouder en mistiger dan bij ons in het mooie Limburg. Snel op weg naar de warmte en gezelligheid bij De Muis. Daar aangekomen begonnen de vaste rituelen. Een van die rituelen is het wc-bezoek. Aha… Na een dergelijke dag wordt de rekening voor het water weer opgeschroefd. Bij de muis wordt steevast een bakje koffie gedronken en daarna begint het nog met het aanvullen van ander benodigd vocht en worden flinke happen in broodjes en bananen genomen om goed voorbereid aan de start te staan.
Zoals we ingedeeld waren in startvakken begaven we ons ook naar de start. De snellere lopers zitten ook meestal eerder aan het bier bij De Muis! Aha… De weersomstandigheden om te lopen waren gewoon goed geworden. Ook het publiek was in een bijzonder goede stemming. Doordat ik mezelf had voorgenomen om die dag een coachende rol te gaan spelen voor Lisette en Peter, zag ik zelfs dat Lei Marten, Nota’s man, met de kinderen ff op-en-neer was gereden om te sporten. Ik riep nog: “Alaaf de Koelekop, 6 moal elluf joar!!” haha
Mijn rol als coach, “haas” beviel me goed, helaas kon ik Lisette niet aan een nieuw PR helpen. Na 4 jaar als een “gek” gerend te hebben over het parcours viel me dit jaar pas echt op hoe mooi het is…. Mooi maar ook zwaar…
Terug bij De Muis kwamen de sterke verhalen uiteraard. Peter en ik zaten rustig als 2 oude ervaren “zevenheuvelenloop-rotten” te kletsen toen de hoofdkootsj ons in het zonnetje zette voor onze 5e deelname op rij….Het enige echte Lustrumglas staat inmiddels te pronken in mijn kast in de kamer.
En toen we een paar pilsjes op hadden begon tot ons door te dringen dat het wel erg lang duurde eer Jan Coumans terug was….. Het slechte nieuws had zich snel verspreid. Mieke heeft contact opgenomen met de ziekenhuizen en het wachten was begonnen…
Rond 17.00 uur kwam een aangeslagen Jan binnen, hij klonk nogal positief, dat nam iets van onze ongerustheid af. Jan bestelde nog wat te eten om zijn hongerige maag te vullen en rond kwart voor zes keerden we weer terug naar het station in Nijmegen. De terugreis verliep vlot…en iedereen maakte een voldane indruk…….
Op het incident met Jan na, kan men weer spreken over EINE SUPERSJOENEN DAAG !!!!
Met Sportieve Groet,
Marrrrrt