Het is zondag 13 oktober 2013, 6 uur ’s ochtends als de wekker gaat. Niet dat ik aan het slapen was, de halve nacht heb ik al liggen draaien. Er zit voor m’n gevoel al een halve marathon op. Vandaag moet het gaan gebeuren. Na 15 weken voorbereiding gaat de marathon van Köln eindelijk van start. De spanning naar deze dag toe heeft zich in de afgelopen paar weken opgebouwd. 
Het schema voor de voorbereiding is met grote zorgvuldigheid door Cel gemaakt. Tweewekelijks geeft hij een update waarin staat welke trainingsarbeid verricht moet worden. De voorbereiding loopt goed tot 4 weken voor de marathon. Dan beginnen de achillespezen aan te geven dat ze de belasting tijdens de trainingen niet kunnen waarderen. Ik moet wat gas terugnemen: een paar keer wordt getraind op de spinfiets in plaats van op het asfalt. Dit in combinatie met de ontstekingsremmer Ibuprofen helpt om de pijn aan de achillespezen in te dammen.
Maar het lichaam wil toch laten weten dat ik geen jonge God (meer) ben. De donderdagavond voor de marathon krijg ik last van een ander bekend ongemak: pijn in de lies. Oorzaak hiervan zit in een ‘vastzittende’ onderrug. Gelukkig kan ik vrijdagochtend meteen bij de fysio terecht, waar ik nog even grondig ‘gekraakt’ word. De lichamelijke ongemakken zorgen ervoor dat de zenuwen beginnen op te lopen. De onzekerheid slaat toe…
Vrijdagavond rijden Danielle en ik al op en neer naar Köln om het startbewijs op te halen. Diezelfde avond speelt Duitsland tegen Ierland een WK kwalificatiewedstrijd. Leuk om de sfeer in de stad al even te proeven. En na in een Italiaans restaurant heerlijke spaghetti gegeten te hebben rijden we terug naar Elsloo. Zaterdag nog een kort testloopje van 25 minuten en dan is het vooral rust nemen en zorgen dat alle spullen klaarstaan voor de volgende dag.
Dit wordt mijn 5e marathon, en voor het eerst gaan Danielle, Thijs, 
Bram en Meike allemaal mee. Ook mijn ouders vergezellen ons. Met zoveel supporters mag het dus eigenlijk niet misgaan. Maar het is koud vandaag, en er staat een stevige wind. Gelukkig blijft het wel droog.
Bij de start heb ik een goede plek redelijk vooraan. De sfeer is fantastisch, zeker als de hit ‘Viva Colonia’ door de luidsprekers schalt. Dan is geen warming-up meer nodig. Het startschot klinkt en we zijn weg. Het loopt vanaf het begin lekker, het tempo dat ik voor ogen had van 4.30 per km kan ik goed aan. Er zijn zelfs kilometers dat het nog iets sneller gaat. Oppassen dus dat ik niet te overmoedig word. Bij kilometer 1, 9 en 20 wordt ik door mijn eigen supporters aangemoedigd, wat me natuurlijk extra energie geeft.
Het publiek langs de kant is super, op veel plekken is het erg druk en er klinkt veel muziek en tromgeroffel. De goede sfeer geeft me vleugels, en op de halve marathon geeft de klok 1:34:12 aan.
Maar ik weet dat de marathon nog moet beginnen. Er loopt 
een groepje voor me met een lekker tempo. Met de focus hierop zijn zo weer 10 kilometer gepasseerd. Het gaat nog steeds lekker. Maar vanaf kilometer 34 wordt het zwaar. Op dit punt draait het parcours richting het zuiden, vanaf hier is het 6 kilometer pal tegen een stevige windkracht 4 in lopen. Bij kilometer 37 beginnen de bovenbenen te protesteren. Ik zal weten waar ik aan begonnen ben.
Op het 39 kilometer punt staan mijn supporters weer aan te moedigen. Dit geeft de laatste boost om de finish te bereiken. Nog een stukje door het centrum van Köln, langs de Dom, en dan is de finish in zicht. Met een netto-tijd van 3:10:58 staat een nieuw PR! Mijn doel, onder de 3:15 finishen, is gehaald. Hiermee heb ik de limiet gehaald voor deelname aan de Boston Marathon. Dit zal in 2015 moeten gebeuren, want 2014 zit al vol.
De steun van Cel tijdens de voorbereidingen en van mijn supporters tijdens de marathon zelf hebben er voor gezorgd dat ik heerlijk kan nagenieten van deze mooie Kölsche Marathon!
Gregor
