Overmuntheloop 2014

Overmuntheloop 2014

Het is kwart over negen, tijd om te vertrekken naar Urmond, om daar de Overmuntheloop te doen.

Ikzelf deed mee met via de  school, SG Groenewald, al met mijn groen loopshirtje aan gingen we naar kootsj Cel om een beetje warm te lopen en een paar oefeningen te doen.

Om kwart over tien was de start van de 3.3, waar ik aan  OLYMPUS DIGITAL CAMERAmeedeed samen met Colin, Rik Meex en Rik van Weijen. De groep bestond vooral uit leerlingen van Groenewald, maar er deden ook een paar volwassenen mee. Het grootste deel van de wedstrijd heb ik met Colin gelopen, en uiteindelijk zijn we ieder op eigen tempo gaan lopen.

Ik ben tevreden over het resultaat dat ik gelopen heb, en ik hoop dat ik de volgende keer nog iets sneller ben.

Er waren veel enthousiaste lopers van loopgroep meers mee, bij de jeugd liep ook nog Liza Blokzijl mee. Verder deden mee Gregor, Daniëlle, Maurice, Tiny, Lydia, Vito, Paul, Etienne, Lisette, Jean met Chicco en Ruud. Dit allemaal onder toezicht en begeleiding van onze Kootsj. Na het lopen was er natuurlijk weer de beroemde tombola, waar we weer met mooie prijzen voldaan huiswaarts gingen. Het was een leuke dag met een mooi weertje.

Sportieve groet van Cas van Mulken

volg link voor foto-album

Wat ik te vertellen heb………

Hoe alles begon…..

In de avond van 18 september 1944 werd Elsloo, Stein en Urmond door de Amerikanen bevrijd. De Duitsers die hier zaten gaven zich over of trokken zich terug. De rest van Nederland wachtte nog een lange Hongerwinter en was pas op 5 mei 1945 van de Duitse plaag verlost.

De bevrijding is de voorbode van een ongekende bevolkingsexplosie. Op 22 oktober 1945 spoedt zich een Steinse vroedvrouw  op haar Solexje richting huize Thans in Meers. Achter op haar bromfietsje een koffertje met de attributen voor de bevalling. vroedvrouw Pa Thans staat haar al op te wachten in de deuropening. De spanning voor hem is bijna onhoudbaar. Hij vertelt haar dat ze zich moet haasten. De bevalling staat op punt van gebeuren. Hij is ontzettend nieuwsgierig: wat zal het worden? Een jongetje of een meisje? Zeven jaar eerder is Miel geboren en nu is er een tweede opkomst.

Een tweetal uren later hoort hij een hartverscheurend geschreeuw uit de kraamkamer. Hij snelt naar binnen en ziet dat zijn vrouw het leven heeft geschonken aan een wolk van een jongen. En schreeuwen dat die boreling kan. Vader Thans kan maar één conclusie trekken: een kind dat zo hard kan schreeuwen moet over een geweldige blaasbalg beschikken. Het zal de voorbode zijn van vele doorwaakte nachten voor pa en ma Thans. De kleine met de roepnaam Cel huilt en schreeuwt er vrolijk op los. Hij traint zijn longen te pas en te onpas. Destijds natuurlijk niet zo leuk, maar met de wetenschap van nu weten we dat toen de basis is gelegd voor een carrière in de atletieksport.

Zijn jeugdjaren….

Cel brengt zijn jeugdjaren door op de boerderij van zijn ouders. Zijn vader werkt op de mijn. Vrije tijd kent hij niet. Als hij thuiskomt is er altijd nog werk op de boerderij te doen  of is hij bezig met het verhandelen van vee.

De omgeving van de boerderij is voor de zes jaar oude Cel een prachtig speelterrein. In de omgeving is veel oorlogsmaterieel achtergebleven: losse kogels, kogelriemen, granaten en ander oorlogstuig. Welk kind kan de niet ongevaarlijke hobby weerstaan om de kogels met hun kruit tot ontploffing te brengen. Weinig kinderen… dus Cel ook niet. Gelukkig dat kinderen over de gave beschikken om thuis niet alles te vertellen. Moeder Thans zou duizend angsten hebben uitgestaan.

Cel gaat naar de lagere school in Meers. Hij verheugt zich op de jaarlijks terugkerende kermissen. Op de kermissen vergaapt hij zich aan de accordeonisten met hun prachtige accordeons. Hij is gefascineerd door de muziek die deze gasten hun instrumenten toveren. Cel weet het zeker. Dit wil hij ook kunnen. Op 8-jarige leeftijd krijgt hij de eerste accordeonles. Vele lessen zullen er nog volgen. Zijn bijzondere aanleg blijkt al heel snel. Op vele nationale en internationale muziekwedstrijden kaapt hij ereprijzen weg. Een prijs die nog in zijn geheugen gegrift staat, is een eerste prijs met grote onderscheiding op een internationaal concours in Hasselt. Een begonnen conservatoriumopleiding wordt door omstandigheden niet afgemaakt.

Na de lagere school gaat Cel naar de Mulo in Kerensheide, gevolgd door een opleiding aan de MTS in Eindhoven waar hij de opleiding tot typograaf volgt. De afronding van typograafopleiding vindt plaats in Utrecht waar hij zijn leermeester-gezel-diploma haalt. Zijn verdere werkzame carrière zal in het drukkersvak zijn en dan vooral het technisch gedeelte. Eind 2007 trekt hij bij de opvolger van drukkerij Huntjes de deur achter zich dicht.

Nederland kan rustig slapen…

Vanaf de jaren 60 is er weliswaar al lang vrede, maar er doemt een nieuwe vijand op: de Russen. We zitten in de periode van de koude oorlog. Kernbommen vliegen in de NAVO-landen als zoete broodjes over de toonbank. In de meeste landen worden er wel een paar van die bommen opgeslagen. Zo ook in Nederland. Het Warschaupact laat zich niet onbetuigd en bewapent zich ook.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAHet is in deze periode dat Cel onder de wapens wordt geroepen. Hij wordt marinier. De wapens waarmee hij de strijd moet aanbinden met de Russen zijn indrukwekkend: een geweer. Maar goed dat Russen achter het IJzeren Gordijn zijn gebleven.

Bij de marine maakt hij voor het eerst kennis met de atletieksport. Zonder noemenswaardige training kan hij met de besten mee bij hardloopwedstrijden. Hij vraagt zich af hoe dat kan, maar de verklaring is m.i. heel simpel: waarmee je als baby begint, betaalt zich uit op latere leeftijd.

Het is ook in deze periode dat bij de meeste jonge mannen de hormoontjes hun werk beginnen te doen en dat ze aandacht krijgen voor het andere geslacht. Cel leert in 1965 een knappe,  jonge meid in het ziekenhuis kennen: Els. Voor Cel is het liefde op het eerste gezicht. Els heeft nog wat meer tijd nodig, maar ook zij kan na enige tijd geen weerstand meer bieden aan de avances van deze jonge Cupido. Zijn pijlen raken haar recht in haar hart.Tien jaar later zijn ze twee dochters rijker: Carolien (geboren in 1970) en Wendy (geboren in 1973).

De eerste jaren van hun huwelijk wonen ze in Nieuwdorp. Daarna verhuizen ze naar Meers waar Els en Cel hun eigen nestje bouwen.

Een nieuwe liefde wenkt…

Na de marine verdwijnt de sport weer op de achtergrond. Gezin, werk en zijn passie, de muziek, eisen alle aandacht op. Cel speelt in een orkestje, het Trio Modena. Vooral in de kermisperiode moet hij vol aan de bak, soms wel twee tot drie keer in de week. In heel Limburg en in de grensstreek weet men hun muziek te waarderen. Zelfs de toenmalige diva Corry Konings weet hun te strikken voor een optreden. Voor Cel is dit een van de hoogtepunten in de 25 jaar die hij met het Trio Modena op de planken staat. Een andere mooie herinnering die hij koestert is het optreden in de revue met de vrouwenvereniging in het Gemeenschapshuis in Nieuwdorp.

Halverwege de jaren ‘70 manifesteren zich ook de nadelen van de vele optredens. Cel merkt dat de vele optredens in de zalen waar in die tijd nog volop gerookt wordt zijn gezondheid aantast. Hij besluit wat meer te gaan sporten. Cel schaft een koersbroek en een fiets aan, vet ter bescherming van zijn billen de zeemleer van zijn koersbroek in en begint aan zijn eerste trainingskilometers. Hij vindt al snel dat dit niet al te veel voldoening oplevert en bovendien is buiten fietsen in de winter geen lolletje. Vanaf dat moment gooit hij het over een andere boeg. Hij kiest voor een sport die hij voor het eerst beoefende tijdens zijn marinejaren en waaraan hij mooie herinneringen heeft en die hij bovendien het hele jaar door kan beoefenen: de atletieksport.

De wedstrijdatleet en zijn wereldrecord…

De trainingen hebben een Spartaans karakter. Elke werkdag om klokke 7, ’s morgens, de benen bevinden zich nog in de slaapstand, hangt Cel hangt zijn rugzak om gevuld met boterhammen, een banaantje en een drankje en begint aan een 5 km lange ren naar de drukkerij. ’s Avonds herhaalt zich dit ritueel. Via een omweggetje wordt er dan terug naar huis gelopen. Op vrijdag is dat omweggetje 25 km. Gemiddeld komt een trainingsweek uit op 100 km. In de voorbereiding op een marathon kan dit oplopen tot 140 km.

Deze noeste trainingsarbeid arbeid betaalt zich uit in een heel mooi palmares. Een kleine greep uit de talrijke ereplaatsen en overwinningen:

      In 1985 voor eigen publiek winnaar van de Kerstcross in Meers;

      In hetzelfde jaar ook een 10-e plek met oorkonde  op de 15 km.-loop van AV Swift in Roermond in een prachtige tijd van 54 minuten en een handvol seconden;

      Winnaar van de Brinkloop in 1987 in Drenthe;

      In 1986 een vierde plek in een groot internationaal deelnemersveld in de 10 km van Parijs;

      In 1988 een podiumplek tijdens de 20 km van Stein;

      Begin jaren 80 mede wereldrecordhouder 24 x 1 uur estafetteloop. Samen leggen 24 atleten van AV Unitas in 24 uur 412 km en 430 meter af.  Cel’s bijdrage is 16 km en 491 meter. Een fantastische prestatie! Enkele jaren later, in 1987, wordt het wereldrecord weer uit de boeken gelopen door ACC. Zij overbruggen een afstand van 418 km en 497 meter!

      Een eindtijd van 2 uur en 45 op de Grenslandmarathon in 1990;

      Winnaar van de Enci-bergloop in 1992.

Vanaf 1995 wordt het lopen van wedstrijden minder belangrijk.  Af en toe wordt nog aan een loopje meegedaan. Het presteren staat dan minder centraal, het recreatieve element en het begeleiden van anderen gaan overheersen. 

De trainer en zijn trainingen…..

In ’94 heeft Cel een aantal mensen om zich heen verzameld die plezier hebben in hardlopen. Na een aarzelend begin groeit de groep uit tot een redelijk constante groep van 30 á 40 volwassenen en een 20-tal jongeren. Voor beide groepen organiseert hij aparte trainingen.

De volwassenen kunnen drie keer per week van zijn ervaringen als wedstrijdatleet gebruik maken. De training voor de jongeren vindt 1x per week plaats voorafgaand aan de training van de volwassenen. Na een vijftal jaren stopt hij de met de jeugdgroep, omdat het voor één persoon niet meer te overzien is. Hij is trots dat uit deze jeugdgroep lopers en loopsters zijn voortgekomen die zich nu op een behoorlijk niveau kunnen meten in de wedstrijdsport.

We laten Cel even aan het woord hoe hij zijn trainerschap ziet.

“Ik  vind het leuk om kennis over te dragen en het lopen te promoten. Ik kan er van genieten dat iemand vooruit gaat met lopen en er plezier in heeft. Tijdens de training probeer ik in te schatten wat een persoon kan. Dit probeer ik uit te bouwen door uit te gaan van de hartslag na inspanning en de rustpols. Belangrijk is ook de beginnendelopers het gevoel te geven dat zij  het kunnen en dat ze vertrouwen gaan krijgen in hun eigen mogelijkheden. Mijn drie trainingen op weekbasis stem ik hier op af. Op zondag is er vrijwel altijd een rustige duurloop. Het doel is dan vooral conditie op te bouwen. Op dinsdag ligt de snelheid hoger. Momenten van hogere snelheden worden afgewisseld met momenten van lagere snelheden. Op donderdag staat een intervaltraining op het programma. De grote groep wordt gesplitst in drie groepen. Voor elke groep ligt dan het accent op hogere tempo’s.” 

Meers, kloppend hart voor de wedstrijdsport…..

In 1981 en de daaropvolgende jaren is Meers een plaats die iedere wedstrijdloper kent. 10 jaar lang wordt er elk jaar de Meerser Maasloop georganiseerd. Van heinde en verre komen de lopers naar dit dorpje aan de Maas,. Op het hoogtepunt staan 700 deelnemers aan de start. Ze weten dat deelname aan deze loop altijd garant staat voor een prijs. Is het niet dat ze een prijs winnen in de loop zelf dan is er altijd na afloop met de tombola wel een prijs. Menig deelnemer gaat in die jaren met een zak aardappelen of een kerstboom naar huis.

De drijvende kracht achter deze loop, maar ook achter de Bruggenloop en de Pinksterloop is Cel. Hij is het manusje van alles: zorgt voor de prijzen, is  voorzitter van het comité en geeft commentator aan de finish. Zijn finishinterviews en de verlotingen tijdens de tombola zijn legendarisch. Toeschouwers, atleten en Cel genieten.

Terugblik en vooruitblik ……

“Lopen heeft me heel veel gebracht. Het heeft me sociaal gevormd. Ik heb de wereld zien veranderen. Iedereen wil tegenwoordig voorop staan. Ze belijden dat ze tot het collectief behoren, maar in wezen staat hun eigen belang voorop. Ik vind dat mijn mening niet belangrijker is dan de mening van een ander. Ik heb het geluk gehad dat ik door o.a. door mijn sport en de betrokkenheid op anderen veel mensen heb leren kennen.

Training geven kost veel tijd. Drie keer per week paraat zijn, gaat steeds zwaarder wegen. Ik moet langzamerhand gaan afbouwen. Els maakt zich steeds meer zorgen of het nog allemaal verantwoord is op mijn leeftijd. Het accent moet gaan verschuiven van meelopen naar begeleiden. Samen met het bestuur moet we op zoek gaan naar hoe op dat een verantwoorde manier kan gebeuren.

Ik heb nu meer tijd om mij op andere activiteiten dan de loopsport te richten, zoals het op orde houden van de speelwerktuigen in de gemeente. Als kinderen genieten, geniet ik ook. Ook voor mijn allereerste liefde, de accordeon heb ik nu weer meer tijd. Spelen voor bejaarden, op festiviteiten geeft me enorm veel voldoening.

Ook uit mijn werk in commissies op gemeentelijk niveau haal ik veel plezier.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk hoop dat ik de komende jaren met Els nog veel trektochten met de camper kan maken naar mijn geliefde Waddeneilanden. Het is weliswaar niet meer zo spannend als in mijn jeugdjaren toen ik met Els sliep in de vrij natuur, maar toch……..”

Meer foto’s vindt u in het fotoalbum

De Poort naar het Heuvellandtrail

De eerste zondag van het jaar en gelijk ook de eerste  wedstrijd  voor 11 bikkels van Loopgroep Meers. Op het programma staat de 2de editie van de Heuvellandtrail . Ongeveer een uur voor de start beginnen de eerste leden zich te verzamelen. Eerst iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen, nummer ophalen ,en ff bijpraten over recente wedstrijden. Dan maar omkleden, warmlopen en op naar de start. Dan zijn 2 afstanden mogelijk: 30 km vertrek om 11:00 of en dat doen alle leden van Loopgroep Meers 15,8 km vertrek 11:10.  Nadat alle lopers van de 30 km zijn vertrokken maken de lopers van de korte trail zich klaar om te vertrekken.  Dan mogen ook wij eindelijk op weg. Vanaf de start word eerst een ronde over de atletiekbaan gelopen. Dan via het voetbalveld richting de Oude Pastorie. Dit loopt gelijk vals plat omhoog.Doorweilanden en brede landwegen komen we aan in het  Vrouwenbos. Hier liggen een aantal takken en bomen op de weg maar wij vervolgen onze weg richting Hobbelrade. Dan volgt het eerste langere stuk bergaf met wat herstel. Dit herstel is ook hard nodig,  want we zijn op weg naar het Spaubekerbos.  Dit niet zo heel  bekend stukje  bos bevat alles wat deze trail zo zwaar maakt. In rap tempo bospaden ,trappen, stijle hellingen en  gladde afdalingen met modder en bladeren. Dan gaan we verder via brede veldwegen richting Genhout . Gelukkig  loopt vanaf hier de weglicht naar beneden.OLYMPUS DIGITAL CAMERA  Klein nadeel is de wind die ons tegenwerkt. Maar we zijn op weg naar Beek dus komt het einde in zicht .Na een lange afdaling mogen we nog een rondje op de baan lopen. Hier staan ook onze trouwe fans  o.a Cel ,Lisette,  Fam Pirovanoen  de vrouw van Ruud. Nadat iedereen gezond en wel binnen is, gaan we nog wat drinken in de kantine en worden zo als altijd ervaringen en sterke verhalen uitgewisseld.  Ook dit maakt het altijd weer een feest om samen naar wedstrijden te gaan. Volgende afspraak is de Overmuntheloop in Urmond.

De overige foto’s kunt u hier vinden.

Gedachten bij het einde van 2013

Het is alweer bijna Kerst. Bij ons allen komt een vreemd gevoel naar boven. Wat zou dat toch zijn?  De kerstboom……kaartje…   ’n mail met onze beste wensen. De drang naar iets, even los te raken van de dagelijkse sleur. Gezellig bij elkaar zijn, en tafelen. Op bezoek gaan bij familie of kennissen, bijpraten over het afgelopen jaar. Voor ons ook, we hebben met onze loopgroep ook  weer het nodige beleefd. Wat mij opvalt,  is de sociale insteek, die steeds sterker wordt. De leuke ongedwongen sfeer, en die wil ik dit komende jaar behouden! MET ELKAAR EN VOOR ELKAAR! Laten we genieten van deze mooie dagen, en met veel mooie gedachten 2014 tegemoet gaan. 

Fijne feestdagenCel

Fijne feestdagen!!

Mescherbergloop 15 december 2013

Al weer een loop waar we allemaal van genoten hebben. Met een leuk gezelschap van 12 lopers inclusief 3 jeugdleden en Cell als supporter. Een paar jaar achtereen  zijn we naar Aacher Winterlauf geweest, wat ook heel mooi was elke keer weer, maar dit jaar besloten we als groep dat we eens naar de Mescherbergloop zouden gaan. Voor een aantal lopers was dat de eerste keer. Het weer was eigenlijk perfect: een graadje of 12, een beetje zonnetje erbij en droog. Het parcours was modderig; goed opletten was het devies, ook in verband met stenen en veel blad op de grond en boomstronken. De 5- 10 en 15 km startten tegelijk wat wel even wat drukte gaf aan de start. Onderweg splitsten de wegen zich. Jose en Lisette liepen de 10 km. José na even aandringen van Lisette. Maar zeker geen spijt. José heeft ook genoten van de loop en een mooie tijd gelopen van 1uur 4 minuten. Ze kwam samen met Lisette over de finish. Gregor en Robert, onze snelle jongens, liepen de 15 km in respectievelijk 1uur en 09minuten en 1uur10 minuten. Daarna volgde Maurice met 1uur 17minuten en Eric met 1uur 25 minuten. Etienne liep buiten zijn eigen verwachting een mooie tijd van 1uur28 minuten. Tiny en Lydia volgden vlak daarop met 1uur 29 minuten. De jeugd Rien, Cas en Rik liepen de 5 km. Petje af hoor jongens. Cas wilde heel graag Rien verslaan. Maar dat lukte helaas niet tot grote teleurstelling voor hem. Maar alle drie waren ze tussen de 30 en 31 minuten binnen. Knap gedaan alle drie! Wat ik begrepen heb heeft iedereen volop genoten van de loop. Was pittig, maar dus ook genieten. Ook naderhand was het nog even gezellig in de tent die ze hadden op gezet. Maar goed ook, want de tent stond vol. Deze loop mogen we weer op ons lijstje erbij zetten. En misschien volgend jaar weer met nog een aantal lopers erbij. Lydia gdleden en Cell als supporter.
Een paar jaar zijn we naar Aacher Winterlauf geweest, wat ook heel mooi was elke keer weer.
Dit jaar besloten we als groep dat we eens naar de Mescherbergloop zouden gaan.
Voor een aantal lopers was dat de eerste keer.

Het weer was eigenlijk perfect: een graadje of 12, een beetje zonnetje erbij en droog. Het parcours was modderig; goed opletten was het devies, ook in verband met stenen en veel blad op de grond en boomstronken.

De 5- 10 en 15 km startten tegelijk wat wel even wat drukte gaf aan de start. Onderweg splitsten de wegen zich. Jose en Lisette liepen de 10 km. José na even aandringen van Lisette. Maar zeker geen spijt. José heeft ook genoten van de loop en een mooie tijd gelopen van 1uur 4 minuten. Ze kwam samen met Lisette over de finish. DSCF6554(1)

Gregor en Robert, onze snelle jongens, liepen de 15 km in respectievelijk 1uur en 09minuten en 1uur10 minuten. Daarna volgde Maurice met 1uur 17minuten en Eric met 1uur 25 minuten. Etienne liep buiten zijn eigen verwachting een mooie tijd van 1uur28 minuten. Tiny en Lydia volgden vlak daarop met 1uur 29 minuten.

De jeugd Rien, Cas en Rik liepen de 5 km. Petje af hoor jongens. Cas wilde heel graag Rien verslaan. Maar dat lukte helaas niet tot grote teleurstelling voor hem. Maar alle drie waren ze tussen de 30 en 31 minuten binnen. Knap gedaan alle drie!

Wat ik begrepen heb,  heeft iedereen volop genoten van de loop. Was pittig, maar dus ook genieten. Ook naderhand was het nog even gezellig in de tent die ze hadden op gezet. Maar goed ook, want de tent stond vol.
Deze loop mogen we weer op ons lijstje erbij zetten. En misschien volgend jaar weer met nog een aantal lopers erbij.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Lydia

Loopgroep Meers bezoekt de Alfa brouwerij in Thull.

1 december 2013

Het uitstapje begint met een mooie wandeling vanuit Thull net naast de Alfa bierbrouwerij. Cel en Els Thans hebben deze wandeling uitgezet en één week van te voren houten paaltjes met paarse bandjes in de grond geslagen. Mislopen is zo gelukkig onmogelijk. OLYMPUS DIGITAL CAMERA De inwoners van Thull en Schinnen zijn erg blij met deze nieuwe route, nu kunnen ze ook eens van hun eigen omgeving genieten. Cel en Els: Bedankt, ook namens de gemeente Schinnen voor het uitzetten van deze prachtige wandeling. Enkele hoogtepunten van de wandeling: de Geleenbeek, de Keutelbeek, de Krekelsberg, het mooie weer, de leuke weggetjes, en bovenal de gezellige sfeer, de appelsap en de lekkere wafels die we nabij de Vredeskapel genuttigd hebben.
Net voor vier uur arriveren we moe en voldaan bij de brouwerij. We starten met een lekker kopje koffie en een stukje vlaai. Bij het afhalen van de vlaai zie ik de datum “20 januari 2013” en “Loopgroep Meers“ op de vlaaiendozen staan. Het dringt niet gelijk tot me door maar even later weet ik het weer. 20 januari 2013 dat is toch de datum dat we eigenlijk naar de Alfa bierbrouwerij in Thull zouden zijn gegaan? Dat is toch de dag dat er 2 meter sneeuw gevallen was en autorijden onmogelijk was. Code Rood? Dat is toch de dag dat we naar de Fontein geweest zijn en we het oorspronkelijke programma hebben omgegooid? Zouden ze dan toch die vlaai voor ons bewaard hebben?, hopelijk toch wel in de diepvries dan? In elk geval lief van de medewerkers van de brouwerij dat ze de vlaai nog even voor ons “vastgehouden hebben”. Super!
Margriet start de rondleiding met de mededeling: vragen gaan van de effectieve drinktijd af houd daar rekening mee. Waarschijnlijk een standaardgrap maar het levert wel op dat niemand nu nog een vraagje durft te stellen aan Margrietje. Ik sta op het punt om te vragen, “Margriet bent u nog vrijgezel”, maar ik durf het niet, stel ze zegt ja en ik moet met haar trouwen, het lijkt me niet het prettigste huwelijk.
Margriet gaat verder met haar verhaal en rondleiding waarvan nu in het kort een samenvatting: 6000 jaar geleden regende het in de buurt van Aken. Het water zakt in de bodem en het water verplaatst zich met een snelheid van 2 á 3 meter per jaar richting Thull. In 1870 boort een man met de naam Meens, wonende te Thull, een gat in de grond van 152 meter diep. Meens, eigenlijk op zoek naar goud, vindt water en denkt: wat moet ik hier nu mee, wat zal ik eens met dit water doen. Meens proeft aan het water. Mmmmm, dit is wel echt lekker water, denkt Meens, zo zuiver zo edel. Meens roept zijn vrouw Margriet en laat haar ook eens proeven van het water. Margriet zegt: “waar moeten we deze rotzooi kwijt schatje, dit spul is niet te zuipen”. Meens loopt ontgoocheld weg, neemt zijn rugzakje mee en gaat een stukje wandelen, effe weg bij dat lastige wijf. Onderweg kom hij langs een veld met allemaal hop, gerst en mout. Hij plukt verschillende plantjes en stopt deze in zijn rugzakje. Thuis aangekomen ziet Meens dat Margriet een kuip met het zojuist gevonden water gevuld heeft. Ik zal je krijgen, denkt Meens, en hij kiept de inhoud van het rugzakje zo in de kuip met water. De volgende dag ziet Margriet allemaal plantjes drijven in de kuip. Margriet is witheet van woede, trekt haar broek af, gaat op de rand zitten van de kuip en laat een flinke scheet in het water zodat dit begint te borrelen. Daarna gaat Margriet weer naar binnen. Het is een hete dag. Meens komt terug van een stukje hardlopen en ziet de kuip staan. Meens heeft dorst en neemt een flinke slok van het water met de hop, gerst en mout. Hij ziet dat er allemaal bubbeltjes omhoog komen uit het water en dat vindt hij op zich wel een beetje vreemd. Het kan wel aan het gisten zijn, denkt Meens. Een half uurtje later voelt Meens zich een beetje licht in zijn hoofd, net alsof hij gezopen heeft. Hij roept Margriet, die ook proeft van het water. De rest van de dag lachen Meens en Margriet, maken lol en alle problemen die ze hebben lijken niet meer te bestaan.
Hoe kan dat toch, vragen ze zich de volgende dag af nadat ze ontwaakt zijn uit hun roes. “Dat komt door het water” zegt Margriet, “ik zal het je eerlijk vertellen, ik heb er een flinke scheet in gelaten”. “We hebben samen een ontdekking gedaan” roept Meens, “hiermee kunnen we miljoenen mensen gelukkig maken”. Alfa Pils, Alfa Pils, Alfa Pils zegt Margriet nog een beetje nalallend, ze bedoelde eigenlijk iets anders maar dat kwam niet haar strot uit. Ja, Ja zegt Meens uitbundig, we noemen het brouwsel Alfa Pils.
En zo begint het in 1870. Meens en Margriet oogsten hop, gerst en mout mengen dit met het edele water. Margriet zorgt voor de vergisting, de hoofdgisting en de nagisting door elke ochtend om 8 uur s’morgens een verse scheet in het mengsel te laten. Ze vullen het brouwsel af in flesjes en verkopen het aan plaatselijke cafe’s en horecagelegenheden. In de loop van de jaren breiden ze hun bedrijf steeds verder uit en wordt het bedrijf gemoderniseerd. Het bedrijf gaat van vader op zoon en het is nu in 2013 de vierde generatie in de naam van Henry Meens, -ook weer getrouwd met ene Margriet die hebben jullie ook leren kennen- die aan het roer staat van het familiebedrijf. Inmiddels werken er 25 medewerkers bij het bedrijf. De visie van de oude Meens om miljoenen mensen gelukkig te maken is gelukt. Elk weekend weer zuipen zich miljoenen mensen gelukkig aan dit edele vocht onder de namen: Alfa Oud bruin, Alfa Edel Pils, Alfa Lente Bok, Alfa Dortmunder en Alfa Bokbier.
De rondleiding wordt afgesloten met een fantastische film OLYMPUS DIGITAL CAMERAwaarin het hele verhaal nog eens in beeld wordt gebracht. Dankzij de wondere wereld van de computer levert dit spectaculaire beelden op.
De dag wordt afgesloten in het proeflokaal waar we voorzien worden van een “heerlijk koel Alfa edel pilsje”. Ik kijk nog even naar de foto van Tante Wies, 96 jaar oud geworden. Tante Wies proefde ruim 60 jaar lang, elke ochtend om 8 uur s’morgens het Alfa bier. Alleen als zij het Alfa biertje goedkeurde mochten de brouwers verder die dag. Moraal van dit verhaal: Drink elke ochtend een Alfa pilsje en je wordt ook 96.
Ik spreek nog even met Margriet, -je weet wel die vrouw waarmee je niet getrouwd wil zijn-, en vraag haar of ze nog iets voor de lopers van onze loopgroep wil betekenen. “Maurice ik beloof je” zegt ze, “als een van jullie leden bij mij een Alfa thuistapje bestelt kom ik dit persoonlijk bij hem installeren”. Hierbij het telefoonnummer van Margriet: 046-4432888. Vermeld wel even dat je van Loopgroep Meers bent.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Nog snel een laatste slokje van ‘t Beer van Limbug……dát preuf ste, voordat we om klokslag half zeven door Margriet enGerrit buiten gewerkt worden.

 

Proost! Op loopgroep Meers!!!

 

Marathon Köln 2013 – Der Dom ist das Ziel

Het is zondag 13 oktober 2013, 6 uur ’s ochtends als de wekker gaat. Niet dat ik aan het slapen was, de halve nacht heb ik al liggen draaien. Er zit voor m’n gevoel al een halve marathon op. Vandaag moet het gaan gebeuren. Na 15 weken voorbereiding gaat de marathon van Köln eindelijk van start. De spanning naar deze dag toe heeft zich in de afgelopen paar weken opgebouwd. gregor a Het schema voor de voorbereiding is met grote zorgvuldigheid door Cel gemaakt. Tweewekelijks geeft hij een update waarin staat welke trainingsarbeid verricht moet worden. De voorbereiding loopt goed tot 4 weken voor de marathon. Dan beginnen de achillespezen aan te geven dat ze de belasting tijdens de trainingen niet kunnen waarderen. Ik moet wat gas terugnemen: een paar keer wordt getraind op de spinfiets in plaats van op het asfalt. Dit in combinatie met de ontstekingsremmer Ibuprofen helpt om de pijn aan de achillespezen in te dammen.

gregorbMaar het lichaam wil toch laten weten dat ik geen jonge God (meer) ben. De donderdagavond voor de marathon krijg ik last van een ander bekend ongemak: pijn in de lies. Oorzaak hiervan zit in een ‘vastzittende’ onderrug. Gelukkig kan ik vrijdagochtend meteen bij de fysio terecht, waar ik nog even grondig ‘gekraakt’ word. De lichamelijke ongemakken zorgen ervoor dat de zenuwen beginnen op te lopen. De onzekerheid slaat toe…

Vrijdagavond rijden Danielle en ik al op en neer naar Köln om het startbewijs op te halen. Diezelfde avond speelt Duitsland tegen Ierland een WK kwalificatiewedstrijd. Leuk om de sfeer in de stad al even te proeven. En na in een Italiaans restaurant heerlijke spaghetti gegeten te hebben rijden we terug naar Elsloo. Zaterdag nog een kort testloopje van 25 minuten en dan is het vooral rust nemen en zorgen dat alle spullen klaarstaan voor de volgende dag.

Dit wordt mijn 5e marathon, en voor het eerst gaan Danielle, Thijs, gregor 1 Bram en Meike allemaal mee. Ook mijn ouders vergezellen ons. Met zoveel supporters mag het dus eigenlijk niet misgaan. Maar het is koud vandaag, en er staat een stevige wind. Gelukkig blijft het wel droog.

Bij de start heb ik een goede plek redelijk vooraan. De sfeer is fantastisch, zeker als de hit ‘Viva Colonia’ door de luidsprekers schalt. Dan is geen warming-up meer nodig. Het startschot klinkt en we zijn weg. Het loopt vanaf het begin lekker, het tempo dat ik voor ogen had van 4.30 per km kan ik goed aan. Er zijn zelfs kilometers dat het nog iets sneller gaat. Oppassen dus dat ik niet te overmoedig word. Bij kilometer 1, 9 en 20 wordt ik door mijn eigen supporters aangemoedigd, wat me natuurlijk extra energie geeft.

Het publiek langs de kant is super, op veel plekken is het erg druk en er klinkt veel muziek en tromgeroffel. De goede sfeer geeft me vleugels, en op de halve marathon geeft de klok 1:34:12 aan.

Maar ik weet dat de marathon nog moet beginnen. Er loopt  gregor 2een groepje voor me met een lekker tempo. Met de focus hierop zijn zo weer 10 kilometer gepasseerd. Het gaat nog steeds lekker. Maar vanaf kilometer 34 wordt het zwaar. Op dit punt draait het parcours richting het zuiden, vanaf hier is het 6 kilometer pal tegen een stevige windkracht 4 in lopen. Bij kilometer 37 beginnen de bovenbenen te protesteren. Ik zal weten waar ik aan begonnen ben.

Op het 39 kilometer punt staan mijn supporters weer aan te moedigen. Dit geeft de laatste boost om de finish te bereiken. Nog een stukje door het centrum van Köln, langs de Dom, en dan is de finish in zicht. Met een netto-tijd van 3:10:58 staat een nieuw PR! Mijn doel, onder de 3:15 finishen, is gehaald. Hiermee heb ik de limiet gehaald voor deelname aan de Boston Marathon. Dit zal in 2015 moeten gebeuren, want 2014 zit al vol.

gregor 3De steun van Cel tijdens de voorbereidingen en van mijn supporters tijdens de marathon zelf hebben er voor gezorgd dat ik heerlijk kan nagenieten van deze mooie Kölsche Marathon!

gregor 4

 Gregor

Lisa en Milou

DSC_1152vakantie 003

Op 7 september is de familie Van Moorsel toegetreden tot het gilde van de opa’s en oma’s. Samen met oma Magda zal hij de komende jaren vaker naar Heemstede afreizen om de tweeling te vertroetelen.

Magda heeft Lisa vast en ik heb Milou in mijn armen.

Hopelijk houden ze nog voldoende tijd over om op vakantie te gaan en te genieten van kleine dingen om hun heen, en het eten van lekkere dingen en het bezoeken van mooie steden en  Italiaanse meren.

 

 

Lago di Trasimeno

Passarelloop

Zondag 06-10-2013

Mijn eerste Passarelloop, gemoedelijk, gezellig. Gewoon geweldig . Een twee en drie en vertrokken. Heerlijk en op zijn Belgisch! Om te beginnen was onze loopgroep goed vertegenwoordigd. Elf volwassenen en zes kinderen. Jan , Etienne, Erik Lukken, Robert met dochter Lisa die super heeft gelopen. Richard, Lizet , Inke, Brigitte, vrouw van Gregor (sorry..weet effe niet de naam…maakte haar debuut . Cel heeft 3km met de jeugd gelopen. Cas, Rien, die warempel zijn oudere broer nog in de sprint voorbij ging en Rick. Collin liep samen met zijn zusje. Natuurlijk glunderden de meesten met hun prestatie waarbij ik opmerk dat Collin de snelste van de jeugdloopgroep was, maar…..bij Rien viel het wel erg op! Hij had zijn oudere broer verslagen.
Mijn eigen ervaring; voor de start vraagt Jan aan mij hoe hard ik wil lopen. Zoals vaak schat ik mezelf te hoog in en begin met Jan en Etienne op 12 per uur. Na ongeveer 4.5 km begon ik het moeilijk te krijgen en besluit ik tegen mijn medelopers te zeggen dat ze kunnen doorlopen. Dit tempo is toch iets te hoog voor mij. Jan geeft aan dat hij bij mij wil blijven lopen en zegt tegen Etienne dat hij zijn eigen tempo kan doorlopen. Echter…na amper een km verder (inmiddels hartslag tegen 180 slagen), heb ik Jan gezegd dat ik even moet inhouden en dat hij toch maar doorloopt. Nadat mijn hartslag weer “normaal” en rond 120 slagen per minuut was heb ik mijn eigen tempo weer opgepakt. De rest van de loop ging lekker en heb ik genoten van elke meter. Uiteindelijk kwam ik in een tijd van 43 min en 16 sec over de finishlijn. Ongeveer 11.5 km per uur gemiddeld. Tevreden kijk ik terug op deze eerste wedstrijd van het seizoen. Een aanrader voor alle leden van onze loopgroep.
Dan de tombola. Als je inschrijft doe je automatisch mee aan de tombola. Ook dit is typisch Belgisch en heerlijk om te zien. Bij de start stond het podium helemaal vol met gesponsorde prijzen. Gewoon teveel om op te noemen maar het varken en de honden vielen mij meteen op. Van onze loopgroep had iedereen prijs. De hoofdprijs was een verhaal op zich. Omdat het winnende inschrijfformulier tot vier keer achter elkaar geen winnaar had opgeleverd, hij of zij was al vertrokken of niet meer aanwezig, kwam uiteindelijk de hoofdprijs binnen onze groep terecht. Rien van Mulken zijn inspanning werd beloond en wederom glunderde hij van oor tot oor!OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

 

 

Zoals al gezegd heb ik genoten van mijn eerste.   Tiny!

 

De rest van de fotos vindt u in het fotoalbum

 

One of our broken souvenirs

In de auto hoorde ik van de week het liedje ‘Broken souvenirs’ van Pussy Cat. Onwillekeurig moest ik denken aan de in Flanders’ Fields Marathon die we die we een paar dagen eerder op zondag 15 september hadden gelopen. Paul en mijn verwachtingen waren vooraf hoog gespannen. Een tijd van rond de 4 uur moest toch wel mogelijk zijn, onze coach had het zelfs gekscherend over “3 uur 45”,  maar na afloop van de wedstrijd was hier niet veel meer van over. Er kon maar één conclusie worden getrokken: een marathon lopen binnen de vier uur zit er niet meer in. We zullen deze ‘baby’ net zoals in het liedje moeten toevoegen aan our broken souvernirs.

Zondagmorgen, klokke 6 uur 30, wordt er door Paul op de deur geklopt. Het is tijd om ons aan te kleden en te gaan ontbijten. Om 8 uur vertrekken we met de bus vanaf Ieper naar de stad in Nieuwpoort. De voorbereiding op de marathon is goed verlopen. De gedane inspanningen zijn niet buitensporig geweest. Het door Mieke gemaakte trainingsschema zat evenwichtig in elkaar en was afgestemd op een tijd van 4 uur.

De start vindt om tien uur plaats. De dames zijn al eerder op de fiets vertrokken en zullen ons vanaf kilometer 12 verder gaan begeleiden. De eerste kilometers gaan zonder problemen. We lopen in een groepje begeleid door een pacer. Hun richttijd is 3 uur 59 min. So far so good. Na kilometer12 bereiken we het punt waar onze begeleidsters staan. Ze sluiten zichten op hun fiets achter het groepje lopers aan en zullen ons op het verder traject van de nodige gelletjes en aansporingen voorzien. Vooralsnog voelt het gesprek met de weg goed aan. De beentjes doen trouw hun werk en malen de ene kilometer na de andere weg. Rondom kilometer 20 kilometer moet Paul een sanitaire stop maken. Ik hoor hem tegen Mieke zeggen: ”Als ik ga plassen, ben ik bang dat ik niet meer bij kom.”  “Oei, oei,” dacht ik “het gaat niet goed met onze Paul.” Een sanitaire stop betekent minimaal een achterstand van 100 meter en als je die wil moet goed maken op een groep, dan ben je gauw op 1 á 2 km achtervolgen aangewezen. Ik zag Paul pas terug bij de finish.

De route liep voor een groot gedeelte langs de Ijzer. Langs deze rivier lagen overal in het landschap kerkhoven waar de gevallenen uit de 1e Wereldoorlog liggen begraven.  Tussen kilometer 28 en 30 ging bij  mij langzamerhand het licht uit. De 4 uurgroep met de pacer moest ik laten gaan. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik op dat moment ik 2 uur en 52 minuten onderweg was. Tijdens mijn beste marathons was ik dan al binnen of was  de eindstreep in zicht en nu moest ik nog een twaalftal kilometer lopen. Mijn reactie naar Liesbeth: “Dit heeft geen zin meer. Het is mijn laatste marathon.” Wat rest had weinig met lopen te maken: een paar honderd meter rennen en dan weer 100 meter wandelen. Het schiet wel op, maar niet echt. Na 4 uur 17 uur minuten bracht het finishdoek de verlossing. Paul verging het de laatste twintig kilometer niet veel beter. Hij kon weliswaar dankzij de mentale massage van Mieke de hele afstand blijven rennen, maar ook voor hem geen negatieve split. Zijn pas werd allengs trager en trager. De klok stond voor hem stil na 4 uur en 25 minuten. Zijn eerste woorden na het passeren van het finishdoek: “Dit was mijn laatste marathon!”

Drie uur later, in de auto op weg naar huis, zien we weer nieuwe souvenirs. Tot en met dertig kilometer moet toch te doen zijn, en zeker een halve marathon.

IFFM2013-03   Old soldiers never die, they just fade away!

IFFM2013-02